DENK NOG ELKE DAG AAN JE..

vandaag even een persoonlijke bericht. Vandaag is het namelijk precies 1 jaar geleden dat mijn vader plotseling overleed. ik weet het nog als de dag van gisteren, ik was aan het werk op de kinderdagverblijf Nederland stond in de halve finale tegen Uruguay, tijdens het werk luisterde we naar de radio om het allemaal te kunnen horen. De wedstrijd was ongeveer 15 minuten bezig toen me tante in ene keer voor me neus stond.

ik schrok me rot, wat doe jij hier? ze vroeg gelijk ik moet met je praten kunnen we ergens gaan zitten waar het rustig is, ik nam haar mee naar de pauze ruimte omdat daar niemand was, gelijk zei ze je moet ff gaan zitten sam. ik schrok hier zo erg van dat ik gewoon al gelijk het gevoel had dat het niet goed zat dat er iets mis was, het eerste wat in me op kwam was mama, dit zei ik ook tegen haar mama? nee zei ze het is papa. Ze hebben papa gevonden op zijn werk, hij is overleden. OVERLEDEN? hoe, hoe, hoe kan dat? je maakt een grapje?

Maar nee helaas niet. ben gelijk na huis gegaan het ergste was dat me moeder nog niet thuis was, later hoorde ik dat me moeder het als laatste heeft gehoord ze moest uiteindelijk naar zijn werk gaan om te identificeren en heeft mijn vader dus ook dood aangetroffen. Na onderzoek blijkt het dat die gestorven is door een hartstilstand. Me vader was redelijk gezond een paar jaar geleden was die wel erg ziek maar daar was die weer volledig overheen gekomen. De warmte van de dag heeft een enorme rol gespeeld op zijn hartstilstand het was namelijk 35 graden, niet echt normaal weer voor Nederland.

de dagen ernaar hebben we alles moeten regelen, en het besef was er niet. ik dacht steeds dat die elke moment kon binnen komen, gewoon op zijn motortje en naar binnen stapte alsof er niks aan de hand was. op de dag van de begrafenis heb ik mezelf gedwongen om bij zijn kist te gaan kijken omdat we open kist hadden voor de afscheid, ik wilde steeds niet kijken maar vlak voor de crematie moest ik van mezelf gewoon even kijken omdat ik bang was dat ik anders het besef niet zou krijgen en het dus nog steeds niet kon geloven dat hij er niet meer was.

wat heb ik me ellendig gevoelt zeg! mijn band met me vader was helaas niet zo goed tot mijn grote spijt. mijn vader was een man die niemand toe liet bij zijn gevoelens waardoor er altijd wel een afstand was. als klein meisje tot op die dag heb ik er altijd van gedroomd dat mijn vader me weg zou geven op mijn bruiloft, helaas is dit niet meer mogelijk. elke dag heb ik er nog spijt van dat ik hem niet vaker heb gezegt hoeveel ik van hem hield, hoe erg ik het vind dat onze band niet sterker was.

Momenteel ben ik hard bezig om mijn leventje weer op te pakken, maar verdriet heb ik nog bijna elke dag en dat zou nog wel een langere tijd blijven. Het ergste vind ik het voor me moeder, zusje en broertje. Me moeder was 2 jaar ervoor haar eigen vader kwijt geraakt en nu haar man. daarnaast me kleine broertje van 9 die plots moet opgroeien zonder mannelijke voorbeeld rol, zonder vader. en dan mijn zusje die al een beperking heeft en emotioneel niet veel kan hebben en lang erin blijft. Gelukkig kom ik uit een groot gezin (heb namelijk nog 2 oudere zussen, dus met 5 kinderen zijn we) en vinden we troost bij elkaar, maar ondanks dat ben ik een persoon die liever mijn emoties  voor mezelf hou en me dus erg groot hou voor de rest.

ik wil jullie hiermee laten weten dat je de mensen die je dierbaars zijn dit goed moet laten weten, want voor je het weet is het te laat. Elke seconde van de dag kan je hele leven veranderen. laat dus merken dat je van ze hou en dat je blij bent met hun in je leven.